Phnom Penh en Siem Reap

Inmiddels zijn we al in Thailand en genieten we van een heerlijk zon, zee en strand vakantie op Koh Chang tijdens deze backpackers vakantie. Maar eerst nog even terug over Cambodja
Na de boottrip van Vietnam naar Cambodja, die mede door de grensovergang de hele dag duurde kwamen we rond 18:00 uur bij het hotel. Altijd weer een spannend moment. Wat klopt er wel van de beschrijving op het Internet en wat niet ! Gaande weg leer je dat het met de afstanden naar het centrum of bezienswaardigheden niet zo nauw genomen wordt. 700 mtr. is in werkelijkheid al gauw het dubbele. Zo is het ook met het uitzicht. Uitzicht op zee kan natuurlijk altijd als je kamer op de bovenste verdieping is. Toilet en douche op je kamer kan ook heel verassend zijn. Het is er wel, daar liegen ze geen woord over, maar dat de douche boven je toilet hangt staat er niet bij vermeld. Dit hotel, Vimean Pich House was wel oké. Ze hadden een lift, de kamer was ruim en de douche hing naast het toilet. Het centrum was wel een beetje buiten loop afstand maar het krioelt er van de Tuk-tuk drivers en elk er van is welwillend en vriendelijk genoeg om je er even heen te brengen voor 'n dollar, na natuurlijk eerst weer een ritueel van onderhandellen. Zo hebben we de eerste avond door gebracht aan de rivier, wat gegeten en gedronken en naar de nightmarket samen met Danie en Lennard, een jong Nederlands stel die in het zelfde hotel verbleven. De volgende dag zouden we naar de Killing Fields gaan in Choeung Ek en daarna naar het Genocidemuseum Tuol Sleng, S-21. Geen al te vrolijk uitstapje maar als je hier toch bent dan moet 't maar even. Ondanks dat er niet veel bewaard is gebleven bij de Killing Fields vond ik het toch indrukwekkend. Ze hebben hier een audioguide in het Nederlands en dus is het verhaal en de uitleg van en over de Rode Khmer goed te volgen. Na de Killing Fields is het museum nog aangrijpender. Dit schoolgebouw dat werd gebruikt als gevangenis is wel redelijk intact gebleven en alle foto's die er hangen maken het geheel erg luguber en onbeschrijfelijk. Daarna nog even iets luchtiger bekeken, de pagode van de Wat Phnom. Deze staat op de enige heuvel die er te vinden is in Phnom Penh en zou volgens het boek ook bewoont worden door aapjes. Aapje zijn (soms)best leuk en 'n beetje humor konden we wel weer gebruiken. Helaas hebben we geen aap gezien, wel vogeltjes, heel veel bij elkaar in een kooitje. Deze kan je kopen en vrij laten, dit brengt geluk. Waarschijnlijk voor je eigen geluk want de kans dat het vogeltje verder op weer gevangen wordt is groot en dan kan het weer verkocht worden voor een ander zijn "geluk".
In Phnom Penh is ook een vuilnisbelt waar gezinnen rond omheen wonen en afval sorteren om zo iets te verdienen. Deze vuilnisbelt Stung Meanchey of te wel Smoking Mountain wilde we gaan bezoeken, niet om "apies" te kijken maar om eten uit te delen. Onze Tuk-tuk chauffeur wilde ons daar de volgende dag wel heen brengen maar wist zelf niet goed waar het was en of dit wel bestond. Danie en Lennard hebben we ook mee gevraagd en deze wilde graag mee doen. Dus met z'n 4ren op naar de markt voor rijst en fruit. De hoeveelheid was een beetje lastig, je weet niet wat je daar aantreft en of we het wel gingen vinden. We besloten 20 kg rijdt te kopen en een helen tros bananen en onderweg hebben we nog wat snoepgoed gekocht. Overal waar de Tuk-tuk driver navraag deed, wezen ze een kant op of zeiden ze dat het niet bestond. Ook kregen we te horen dat het verplaatst was naar Siem Reap of dat een organisatie de gezinnen al had opgevangen.
We werden echt van het kastje naar de muur gestuurd, zelfs de politie wist van dit bestaan niets af. Uiteindelijk kwamen we bij een weeshuis aan. een organisatie die kinderen op ving maar ook oudere kinderen en deze onderdak en onderwijs aanboden. Zij wilde onze gift wel hebben maar dat wilde wij niet. Deze kinderen werden immers al geholpen en er waren vast meer kinderen, gezinnen die het harder nodig hadden. Daarna kregen we te horen waar we deze gezinnen konden vinden en werden we gewaarschuwd voor agressie en dat we goed op onze spullen moesten letten. Na uren van rond rijden en vragen hadden we eindelijk weer 'n beetje hoop dat het ons ging lukken. Weer vragen, weer wijzen en 2 keer de zelfde weg kwamen we in een omgeving die afgelegen lag en waar allemaal hutjes op een rij stonden. De vuilnisbelt hebben we niet gezien, wel was de omgeving erg smerig en lag er overal afval en zakken met blikjes of plas tic flessen die verzameld waren. De mensen keken erg vreemd op toen wij daar rond reden en de kinderen kwamen een kijkje nemen. Uiteindelijk hebben we de Tuk-tuk stilgezet bij een aantal van deze hutjes en zijn we rijst gaan scheppen in een zakje (hadden we ook gekocht) Binnen no time kregen we een blikje aangeboden om mee te scheppen en stonden er vele mensen om de Tuk-tuk heen. De mensen pakte zelf een zakje en stonden geduldig te wachten tot we er rijst in gedaan hadden. De tros bananen viel ook goed in de smaak maar toch nam een ieder 1 of 2 bananen van de tros. Kinderen werden naar voren geduwd om een zakje snoep in ontvangst te nemen en de aller kleinste kregen het weer van een iets groter kind. Zonder geschreeuw, geduw, of enige agressie werd alles uiterst dankbaar en geduldig in ontvangst genomen en werden we telkens weer bedankt met een buiging en 2 vlakke handen tegen elkaar waarbij ze iets zeiden wat wij niet verstonden maar zeker iets van, dank je wel moest betekenen. Het was een hele bijzondere dag, zeker ook voor de Tuk-tuk chauffeur die dit alles van een afstandje met een glimlach stond te bekijken.
De volgende dag zijn we naar Siem Reap gegaan alwaar we Angkor Wat zouden gaan bekijken. Weer een nachtbus maar nu hadden we 'n bed voor 2 pers. met gordijntjes. De rit was weer een waar avontuur. De wegen zijn hier zo slecht dat slapen bijna onmogelijk is. Daar komt bij dat de chauffeur vond dat als je hier op vakantie bent, gebruik maakt van het vervoer je ook maar moet luisteren naar hun Top 40 !! of het zijn favoriete CD ? In ieder geval heeft hij ons de hele nacht van muziek voorzien en dat waren echt geen slaapliedjes ;-( De verwachte aankomst tijd hebben we helaas niet gehaald. De wegen waren zo slecht dat door rijden onmogelijk was en bus kreeg 2 lekke banden, hierdoor waren we pas om 10 uur bij het busstation alwaar we met een Tuk-tuk naar het verkeerde hotel werden gebracht, Green Village. Bij de aanblik van dat hotel wisten wij al snel dat dit niet kon kloppen voor 15 doller per nacht. Tuk-tuk chauffeur boos omdat wij niet uit stapte en hem nogmaals wezen op de naam van ons hotel, Green Park Village !! Ook dit hotel, Guesthouse eigenlijk lag buiten het centrum en dus lieten we ons 'savonds weer per Tuk-tuk naar het centrum brengen alwaar ze een echt Pub-street hadden. Het bruisende Siem Reap rond deze straat was best gezellig. Je kon der lekker eten, keuze genoeg en natuurlijk een heerlijk biertje doen voor de somma van 0,50 dollar. Terug naar het hotel gebracht door een jonge Tuk-tuk chauffeur die aan het begin van z'n Tuk-tuk carrière stond. Met hem hebben we dan ook de afspraak gemaakt om de volgende ochtend naar Angkor Wat te gaan. Toen hij vroeg hoe laat we wilde gaan, schrok hij wel 'n beetje van de tijd., 4:45 uur. Tja, zo aan het begin van een carrière kan het wel eens tegen zitten. Wij stonden klaar en ook onze chauffeur voor die dag. Veel valt er niet te schrijven over Angkor Wat, je moet er gewoon zelf naar toe of 'n boekje kopen ;-)) Ik vond het in ieder geval erg mooi en geweldig om er door heen te lopen. Nooit gedacht, geweten dat het zoooooooo groot zou zijn. Paul daarin tegen was niet erg gecharmeerd van al dit ouds en al helemaal niet zonder camera. Deze was hij de avond er voor kwijt geraakt en dat kwam z'n humeur niet ten goede. Heel logisch natuurlijk. Paul is dan ook rond 9:30 uur weer terug gegaan en ik ben verder gegaan met het bekijken en beklimmen van oude stenen samen met de jonge Tuk-tuk chauffeur die aan het begin van zijn carrière staat !!
En nu zitten we dus inmiddels in Thailand, maar hier meer over de volgende keer.

Grtjs, van ons via een toetsenbord in de zon.