Vallen, opstaan en doorgaan in Sapa

Op vrijdag het schip verlaten, terug naar Hanoi om daar de slaapbus te nemen naar Sapa. Nadat we de foto's van de boot hadden gezien en daarna de boot in het echt hadden we voor de bus niet al te hoge verwachting. Maar dit maal kregen we echt wat ze ons op de foto hadden laten zien, 'n echte slaapbus met de mogelijkheid om lang uit te liggen, mits je niet de standaard europese lengte had. Het was prima te doen en we hebben ons zowaar over gegeven aan onze chauffeur en geslapen. Aan gekomen in Sapa om 7 uur 'smorgen werden we met de taxi over gebracht naar het hotel, Sapa View Hotel. Niet dat er veel te zien was, daar was het veel te mistig voor. Na het ontbijt was het wachten op onze de gids. La (geen idee of je het zo schrijft) La is een "meisje" die behoort tot het bergvolk de Zwarte Hmong, een meerderheid daar die meestal indigo-blauw/zwarte kleding dragen. Wij schatten La 'n jaar of 14/15 maar bleek toch al 18 jaar te zijn en zoals wij later hoorde klaar voor het huwelijk.
De wandel tocht zou gaan naar verschillende dorpen, die van de Zwarte Hmong en die van de Rode Dao. La had het halve dorp mee genomen en wij vroegen ons al af, zijn wij hier nu de bezienswaardigheid of zij ? het dorp ligt lager in de bergen dan het hotel en we zouden de volgende ochtend opgehaald worden met een taxi nadat we in een Home-stay geslapen hadden. Dus de afdaling die we deden baarde ons geen zorgen, we gingen immers met een auto weer naar boven. Wat we niet wisten is dat het pad waar La ons over heen leidde zo steil en glibberig was van de klei dat het lopen er een zware beproeving is voor westerse begrippen. Na enkele meters naar beneden haakte de eerste toerist al af. Wij gingen onverschrokken door want we hadden immers goede wandelschoenen aan. Waar we niet op gerekend hadden is dat aan de mooie profiel in de zool alle klei blijft zitten waardoor je totaal geen grip meer hebt en dus eerder naar beneden glijd dan loopt. Al snel begreep ik waarom er zoveel Hmong vrouwen mee liepen. Zij pakte namelijk je hand ter ondersteuning op de glibberige steile paden. Wat ons als echte Hollanders al snel te binnen schoot was, hoeveel Dong zullen ze straks vragen per ondersteuning ? Alle zwarte Hmong vrouwen, geen man gezien liepen op rubberen laarzen, kaplaarzen. Daar blijft schijnbaar niets aan plakken en zijn ook weer makkelijk schoon te spoelen in de plassen water die wij juist ontweken. Met vallen en opstaan, en dat bedoel ik letterlijk, kwamen we in het dorp van La aan. Warm van de wandeling konden we gaan zitten en kregen we een lunch aangeboden. Nu was het boven bij het hotel al niet warm, beneden was het zeker niet warmer, eerder gewoon Hollands koud. Omring door alle vrouwen en kinderen van het dorp die ons van alles probeerden te verkopen aten we onze lunch met stokjes. Na de lunch vervolgde we onze wandeling naar het volgende dorp. Dit was het dorp van Rode Dao. Deze vrouwen dragen rode doelen op hun hoofd en hebben ook meer kleur in de kleding. Ook hiervan liepen vooral vrouwen en kinderen met ons mee. Beneden in de dorpjes was het niet mistig en konden we meer zien van de rijstvelden. Verder lopen er eenden, kippen en varkens in het rond als ze al niet aan het spit zijn geregen. Ook honden kom je hier veel tegen en af en toe zie je een waterbuffel. Na het dorp van de Rode Dao gingen we naar het huis waar we zouden overnachten. We sliepen bij een gezin, 'n home stay wat bestond, voor zover wij konden bedenken uit, opa en oma, 2 vrouwen, 2 mannen en 4 kinderen. Paul voelde zich gelijk thuis, hahahaha. Samen met nog 6 andere sliepen we op een soort zolder die in het midden weer open is waardoor naar beneden kon kijken en waardoor de warmte van het houtvuur naar boven kon. Althans dat is denk ik de bedoeling van deze huizen. Omdat het zo koud was buiten werden we uitgenodigd om binnen te komen zitten bij de familie in de "keuken", Daar branden namelijk een vuur in het midden, gewoon op de betonnen vloer met daarboven een rek van betonijzer waar pannen op konden staan. Rond om het vuur gezeten en kijken naar de kook kunsten van deze mensen kregen we het weer een beetje warm. Ze boden ons nog aan om een warme douche te nemen maar de kou daarna deed mij al snel beslissen om het af te slaan. Na een heerlijke maaltijd, de meest smaak volle tot nu toe hebben we nog even van het vuur genoten en.................van het Happywater. Happywater is een zelf gestookte rijstwijn en volgens La moesten we er hier 3 van drinken en dan kon je warm gaan slapen. Wij namen er 4 voor de zekerheid. Al met al hebben we prima geslapen, of dit nou kwam door het Happywater of dat Paul de dekens had gepakt van de bedden die niet gebruikt werden doet echter niet ter zaken. De volgende ochtend om 7 uur na het ontbijt stond de taxi klaar om ons weer naar boven naar Sapa te brengen. Vandaag gingen we met de bus naar Bac Ha. In Bac Ha is op zondag een markt waar allerlei mensen van verschillende bergvolken op af komen, zoals de Tay, Thai, Nung, Zwarte-Hmong, de Rode-Dao en de Bloemen-Hmong. Zij komen daar heen om te kopen en om te verkopen. Sommige met kleding en schoenen maar ook groenten vlees en kruiden en..........................kippen, eenden, buffels en honden. In ieder geval een echte bezienswaardigheid. Daarna in de bus naar de Lao Cai alwaar we aan de overkant van een rivier China zien. Om van de 10 minuten stop goed gebruik te maken hebben we daar onze schoenen maar schoon laten maken. Deze zaten nog steeds onder de klei van de glibber en glij "wandeling". Om 22:00 uur waren we genesteld in de slaapbus en klaar voor de weg terug naar Hanoi. Inmiddels zijn we beland in Hue na een nacht rit met de slaaptrein. Hebben dat tenminste ook maar eens gedaan. We hadden een slaapcoupé voor 6 pers. en wij hadden ieder het bovenste bedje. Laat ik er het bij houden dat dit de slechtste slaapplaats was tot nu toe. Onze slaapplek in Hue is tot nu toe de beste !! Morgen gaan we naar Ho An. Hier over lezen jullie de volgende keer weer wanneer mijn toetsenbord weer verbinding heeft.

PS. Peter we hebben het café On 2 weels niet gevonden ;-(